شب است: اکنون است که نغمه های عاشقان همه سر از خواب بر می کُنند. روان من نیز نغمه ی عاشقی ست.
'Tis night: now only do all songs of the loving ones awake. And my soul also is the song of a loving one.
چیزی بی آرام و آرام ناپذیر در من است که می خواهد به سخن درآید. شور عشقی در من است که با زبان عشق سخن می گوید.
Something unappeased, unappeasable, is within me; it longeth to find expression. A craving for love is within me, which speaketh itself the language of love.
همه نورام من؛ آه، ای کاش شب می بودم! اما این تنهایی من است که مرا در نور فروگرفته است.
Light am I: ah, that I were night! But it is my lonesomeness to be begirt with light!
آه، ای کاش تیره و شبگون می بودم! آن گاه چه فراوان پستان نور را می مکیدم!
Ah, that I were dark and nightly! How would I suck at the breasts of light!
اما من در نور خود می زیم. من آن شراره ها را باز می نوشم که از من زبانه می کشند.
But I live in mine own light, I drink again into myself the flames that break forth from me.
با شادکامی ستانندگان بیگانه ام و بسا در خیالم گذشته است که دزدیدن باید خجسته تر از ستاندن باشد.
I know not the happiness of the receiver; and oft have I dreamt that stealing must be more blessed than receiving.
تهیدستی ام از این است که دستان ام هرگز از بخشیدن بازنمی ایستند. رشک ام این است که دیدگان منتظر را می بینم و شب های روشن خواهش را.
It is my poverty that my hand never ceaseth bestowing; it is mine envy that I see waiting eyes and the brightened nights of longing.
آه از نگون بختی بخشندگان! آه از گرفتگی خورشدم! آه از شوق به اشتیاق! آه از گرسنگی سخت در سیری!
Oh, the misery of all bestowers! Oh, the darkening of my sun! Oh, the craving to crave! Oh, the violent hunger in satiety!
آنان از من می ستانند؛ اما دست ام هرگز به روان هاشان دست می یابد؟ میان دادن و ستاندن ورطه ای است؛ و سرانجام بر کوچک ترین ورطه پلی باید زد.
They take from me: but do I yet touch their soul? There is a gap 'twixt giving and receiving; and the smallest gap hath finally to be bridged over.
شادکامی ام از ایثار در ایثار مرد. فضیلت ام از سرشاری خود به ستوه آمد!
My happiness in bestowing died in bestowing; my virtue became weary of itself by its abundance!
آن که همیشه ایثار می کند در خطر از کف دادن آزرم است. آن که همیشه قسمت می کند، دست و دل اش از قسمتگری مدام پینه می بندد.
He who ever bestoweth is in danger of losing his shame; to him who ever dispenseth, the hand and heart become callous by very dispensing.
دیدگان ام دیگر در برابر شرم خواهندگان پراشک نمی شود. دست ام زبرتر از آن شده است که لرزش دستان پر شده را حس کند.
Mine eye no longer overfloweth for the shame of suppliants; my hand hath become too hard for the trembling of filled hands.
کجا رفته است اشک دیدگان ام و نرمی دل ام؟ این تنهایی بخشندگان همه! ای خموشی بخشندگان همه!
Whence have gone the tears of mine eye, and the down of my heart? Oh, the lonesomeness of all bestowers! Oh, the silence of all shining ones!
بسا خورشیدها در فضای تهی گردان اند. با تاریکان با نور خود سخن می گویند؛ با من اما خاموش اند.
Many suns circle in desert space: to all that is dark do they speak with their light--but to me they are silent.
آه، این است دشمنی نور با نورانی! او بی رحمانه در مدار خویش گردان است.
Oh, this is the hostility of light to the shining one: unpityingly doth it pursue its course.
بیدادگر در ته دل با آنچه نورانی ست؛ سرد در برابر خورشیدها: هر خورشد چنیین می گردد.
Unfair to the shining one in its innermost heart, cold to the suns:--thus travelleth every sun.
خورشیدها طوفان وار در مدار خویش پران اند. این است گردش شان. پیرو اراده ی بی امان خویش اندک این است سردی شان.
Like a storm do the suns pursue their courses: that is their travelling. Their inexorable will do they follow: that is their coldness.
آه، این شمایید، شما تاریکان، شما شبگونان، که از نورانیان گرما می ستانید! آه، این شمایید که از پستان نور شیر می نوشید و مایه ی جان فزا!
Oh, ye only is it, ye dark, nightly ones, that extract warmth from the shining ones! Oh, ye only drink milk and refreshment from the light's udders!
آوخ، پیرامون ام یخ است و یخزار دست ام رامی سوزاند! آوخ، در من تشنگی ست تشنه ی تشنگی تان!
Ah, there is ice around me; my hand burneth with the iciness! Ah, there is thirst in me; it panteth after your thirst!
شب است: دردا که نورمی بایدم بود و تشنه ی شبگونان و تنهایی!
'Tis night: alas, that I have to be light! And thirst for the nightly! And lonesomeness!
شب است: اکنون شوق ام چون چشمه ای از من برون می تراود. شوق سخن گفتن م است.
'Tis night: now doth my longing break forth in me as a fountain,--for speech do I long.
شب است: اکنون چشمه ساران جوشان همگی بلندآواتر سخن می گویند. روان من نیز چشمه ساری ست جوشان.
'Tis night: now do all gushing fountains speak louder. And my soul also is a gushing fountain.
شب است: اکنون نغمه ی عاشقان همه سر از خواب بر می کنند. روان من نیز نغمه ی عاشقی ست.
'Tis night: now do all songs of loving ones awake. And my soul also is the song of a loving one.
چنین سرود زرتشت.
Thus sang Zarathustra.
