در جان من

چیزی کمست
گاهی برای من، گاهی برای چراغی که خموش است در دلم
شمعی فروز
گاهی بجای روز، گاهی بجای ستاره‌ها که فرو رفت در شبم
نوری بپاش
آخر شبی از روشنای آبها چکیده‌ام

گاهی که سخت می‌شوی بر استخوان بکوب
گاهی که سنگ می‌شوم از سینه‌ام بجوش
آخر
نرم از عبور آبها چکیده‌ام

چیزی بخوان، نَفَست را بدَم به تار غم
دستی بگیر، قَدَمت را بخوان به ریشه‌ام
من تشنه‌ام

چیزی کمست
چیزی
در جان من کم است

امروز

امروز خنده های تو یادم آمد...و چشمهای درخشانت... و اندوه پریشانت... که اگر مرد بودم حتماً عاشقت می شدم...
بعد تو را مرور کردم... بیخیال صفحه هایی که پول می دهند که بخوانم... بعد به خودم رسیدم... و مثل همیشه این روزها، انگار لاشه هزارساله مرطوبی را دیده باشم، روبرگرداندم و در کتابها فرورفتم تا تهوعم را میان صفحه های سفید فراموش کنم...
می خواستم چیزی بگویم...از تو...از خودم... دیدم چه تلاقی ناممکنی ست... تو درآبها زندگی می کنی و من در مردابها... تو غسل می کنی مدام و من واجب الغسل می شوم مدام... دیگر حتی نمی توانم امید ببندم به این قطره های شور که نمی دانم کِی و چگونه نازل می شوند... رگبار هم ناتوانست از شستن و بُردنم...
باورنمی کنی؟ من هم... که تو فراموشم کرده باشی....
خلوت نمی شود که بگویم که باور کنی از ضجه ام که خسته ام، خسته.......... از سالهای نیامده هم خسته ام... دور می زنم... زنجیری شده ام مثل سگ... عادت کرده ام...
آخ اگر می توانستی کاری می کردی...

کو سبزپوشان چمن...کو ارغوان...کو ارغوان

ای باغبان ای باغبان آمد خزان آمد خزان

بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان

.

ای باغبان هین گوش کن ناله درختان نوش کن

نوحه کنان از هر طرف صد بی​زبان صد بی​زبان

.

هرگز نباشد بی​سبب گریان دو چشم و خشک لب

نبود کسی بی​درد دل رخ زعفران رخ زعفران

.

حاصل درآمد زاغ غم در باغ و می کوبد قدم

پرسان به افسوس و ستم کو گلستان کو گلستان

.

کو سوسن و کو نسترن کو سرو و لاله و یاسمن

کو سبزپوشان چمن کو ارغوان کو ارغوان

.

کو میوه​ها را دایگان کو شهد و شکر رایگان

خشک است از شیر روان هر شیردان هر شیردان

.

کو بلبل شیرین فنم کو فاخته کوکوزنم

طاووس خوب چون صنم کو طوطیان کو طوطیان

....

...

راهی بزن که آهی
بر ساز آن توان زد

شعری بخوان که با آن
رطل گران توان زد