اسمش عشق نیست اون که باعث میشه آدمهارو راحت ببخشی و بگذری و فراموش کنی... درد بودنه که گاهی عمیقتر و قویتر از اونه که خراشها ردی روش بگذا...

آخرین پست اینجا رو شش سال پیش نوشتم... نمیدونم حتی اگه این دکمه سیو رو بزنم این نوشته رو میتونم روی بلاگ ببینم یا نه......  چقدر پرت شد...

نمیدونم هنوز درست فهمیده باشم معنای لاسیدن رو یا نه، اما فهمید ه م که آدم همون قدری که به نوازش و نگاه و در هم لولیدن‌های عاشقانه نیاز دا...

تقصیر خودمونه که مثل بچه‌ها عروسکی بیربط رو جای عروسک نداشته، مینشونیم توی بازی‌های خیالمون 

دیوونگی هیجان انگیزه... اینکه توی فیلمها ببینی‌، چند ساعتی‌ یا چند روزی خیالت رو حال میاره، اما دیدن آدمهای معمولی که زندگی‌ معمولی خودشون...

گاهی‌ رنج سکوت میاره و صدایی که خش داره و نگاهی‌ که وزن، گاهی‌ فریاد و جیغ و نگاهی‌ که زهر.... فرق اینجاست که دویده باشی‌ پی‌ ش یا چنگ ا...

باید اول یکی‌ از اون عکسها ی بچگی‌ رو، که نگاه از پایین به بالا به دوربین انداختم، اینجا آپلود می‌کردم، که خب در دسترس نیستن... ولی شما که م...

سه روزه که پرنده ی مرده می‌‌بینم مدام... امروز سومی رو که دیدم فکر کردم تموم می‌شه آیا؟ سر میز ناهار، روی تیشرت همکارم که روبروی من نشسته ...

چه حرمتی دارن این چشمها

منو به گریه انداخته بود... این الان کار سختی نیست البته، اون موقع شاید بود... ترم یکی‌ مونده به آخر بود... هنوز هم حرفاش یادمه که چه قدر درش...