سخت سرسبز

آبستن خویشم سخت

موزونتر از اندامت

آبستن آن شعرم

تا قابله ی عشقت

-

یا کوه پر از برفم

یا دره ی بی سیلاب

بی بوسه ی خورشیدت

عریان کندم سیراب

-

باران زده دشتم دور

از دست تمنایت

کو دانه ی دردانه ت

فریاد کنم سرسبز