جوان ایتالیایی عزیز و روسهای فهیم

می خواستن به ملت عنایت بفرمایند، نشستیم پای اینترنت، که هنوز خوش بینانه جزو ملتیم... توفیق دست داد چند دقیقه اخبار تلویزیون فرهیخته مون رو هم تماشا کردیم و کلی صحنه ی سرکوب تظاهرات رو در گوشه و کنار دنیا دیدیم... بعد تازه چشمهامون باز شد که چقدر ما مدرن هستیم... از چند میلیون معترض، بگو دویست تا هم کشته داده باشیم خیلی ناچیزه در برابر مثلا یک "جوان ایتالیایی" طفلکی معصومِ لابد ناکامِ، لابد خوشگلِ، لابد از شدت سیاسیِ مظلوم بودن: مامان، که هشت سال پیش کشته شده توی درگیریهای پلیس با "جمعی" از معترضین فهیم معترض به اجلاس گروه هشت... لحن مجری همزمان حاوی "اَی پلیس پدرسوخته" و "اِی دولت های دیکتاتور" و "آی بدبخت جوون ایتالیایی" بود
بعد ایشون حرفهایی رو که درمورد خودشون از اینور و اونور خونده بودن، بالا آوردن روی دیگرون... من هم همینجوری تحمل می کردم و نمی بستم صفحه رو... احساس کردم باید قدردانشون باشم بابت توسعه ی شگفت سعه ی صدرم... بعد فکر کردم از بین همه ی دیکتاتورها، چند نفر تعریف دیکتاتور رو درمورد خودشون صادق می دونن؟ جالبه که اغلب با بهت تسلیم قضاوت مردم می شن... ایشون هم به طرز غریبی پرت تشریف دارن از دوایر تعاریف و خاکی می رونن با اعتماد به نفس و با مظلوم نمایی...کمی هم ترسیدن یقینا... اما هنوز اِشراف پیدا نکردن که کجای بازی گیرن... دارن زیرپوستی دست و پا هم می زنن
بعد در یک شبکه ی دیگه ای داشتن تحلیل می فرمودن که چقدر آمریکایی ها پلیدن و می خوان روسها رو فریب بدن و چقدر روسها آگاهن و فریب نخواهند خورد... چنان که تو فکر می کردی پوتین بعد از صحبت با اوباما اومده توی باغچه پشتی با اینا به اوباما خندیده... اَی اَی اَی
اینا همه ش نیم ساعت بود


فکر کن چند سال دیگه ("چند" سال دیگه؟؟) تلویزیون که زیر و زبر شد، بشینه این چیزهاش رو نشون بده و بچه های تازه بالغ بشینن تماشا کنن و نفهمن عمق فاجعه رو و پوزخند بزنن و فکر کنن تاریخ یعنی مشق بلاهت و حالشون به هم بخوره که یه عده ای هنوز درگیر تاریخن و درد دارن هنوز
خدایی اگه آدم یه کتاب لازم داشته باشه، دست کم باید اساطیرالاولینی باشه که دفن شدن و فراموش، اما هنوز و همیشه آدمها لازم دارن قصه شون رو