HB, HM

حالا شبیه‌تر شدیم... فرقی که نمی‌کند... تنها که باشی و بی‌تماشا... فرقی نمی‌کند که کجا... آنجا که نمی‌دانم کجا یا اینجا... لابد تو هم این روزها مثل من دنبال پنجره‌ای می‌گردی که باز شود به خنده‌هایشان حالا که اینهمه بهانه دارند برای شادی...

هرقدر هم که آزاد باشی لابد گاهی مثل همین روزهای من دست و بالت بسته می‌شود و گیر می‌کنی لای نیزارهای تاریک بیخبری... لابد گاهی بیقراری که دست یکی‌شان پنجره‌ات را باز کند و نور رقصان و گرم حضورشان را بپاشد روی سردی تنهاییت... لابد گاهی قانعی حتی به صدایی... گاهی اما می‌خواهی باورت کنند که هستی هنوز و دغدغه‌هاشان روانت را به کجاها که نمی‌راند... باور کنند که هنوز می‌توانی باشی...

حالا شبیه‌تر شدیم... حالا باز کمی بیشتر می‌فهممت

....