نرفتم کنار رودخانه تایمز... نشستم و گریه کردم

لابد لال می شم که می تونم این همه حرف نزنم
این همه که نه... حرفی ندارم... حرف اما باید برای همین وقت ها باشه... یادمه هنوز من ِ قدیم نمی تونست این وقت ها ساکت بمونه... جایی خط می نداخت... خوش... نرم... با گلویی شجاع یا با انگشتایی بیقرار و مراقب... حالا اما... ناخنم اگه خطی بندازه قبل از جمع کردن انگشتام، صدای خرچ کوتاهی درمیره... لابد لال می شم که نه از داغی لب باز می کنم که دیدن خم غم تن تنهامونده ی تو از پشت شیشه ها می گذاره روی سینه م، نه به شوق هوسی که می ریزه به تنم از تمنای نگاهی... لابد سنگ می شم که آهنگ نمی شم
وحشی تر می شم و بدوی تر روز به روز که جای حرف، صدا مونده برام... صدای نعره، ناله، خنده، آه، سرفه ای که بغضی رو تکون می ده و می شکنه... برگشتم به قبل تمدن که نثرم شده نگاه... پلک هام شدن خط ِ بازی فونت ها و انحنای حرفها و خیسی چشمهام، آندرلاین و بولد و ایتالیک
از بازی پرت افتاده م... قاعده ها شسته شدن و رُفته... انگار هیچ وقت هیچ چیز نبوده... یادم رفته و نمیاد که تاس هارو می ریختیم که مهره ها رو کجا ببریم؟ با کی؟ زودتر از کی؟ هم بازی نمی تونم داشته باشم دیگه... مهره هام رو اینور و اونور جاگذاشته م و رد می شم و فقط تاس هام رو از روی زمین جمع می کنم وقتی هیشکی نمی دونه جفت شیشی که ریخته بین پاهامون برای چیه... حالا هی تاس هم بریزیم... عین خنگ ها... حالا هی بشنوم خوش شانس... من نمی فهمم این بازی ابلهانه ی با عددها چه دردی ازم دوا می کنه... من فقط نگران لال شدنم هستم... اون هم فقط برای وقتی که چشمهای تو خیستر از اونه و شونه هات دورتر از اون، که بفهمی من هستم... که لازم باشه بشنوی ازم که "من هستم" آبجی...