برگها

یادی از چیزی ندارد دیگر پاییز جز برگریزان تو
مثل همیشه آمد روزی، اما تو... برخاستی که برای همیشه بروی
دیگر تجزیه شده‌‌ای
شبیه رزها و مریم‌های هر هفته و ماه و سال... تجزیه... به برگ‌های پراکنده زیباییت... به خاطرات تکه‌پاره از پیراهنهات... به بریده‌های طلایی زمان، ثانیه‌های پلک زدنهات... به تمام پودهای ریخته از تارت
صدا زدن جمعت نمی‌کند... تجزیه شده‌ای
به شیوه راه رفتنت، نشستن، خندیدن، گرییدن، نوازشت... به تکه‌های زیباییت، گره‌های موهات، نازکای ابروهات، شکل لبخندت، خم پنجاه ساله پلکهات، طراوت پوست مهربانیهات، رد انگشتت بر غبارها... به هزاران طنین صدا، کلمه، قصه، ترانه، آه...... آه... دیگر تمام تجزیه شده‌ای... روی خاکها و ثانیه‌ها ریخته‌ای که نمی‌شود گذشت و حریص دیدن همه برگ‌ها نبود

تمام بادها وزیدند برای بردنت... آهها بازت نمی‌گردانند