حرمان

دفعه‌ی اول نیست که من بی‌خبر از چند و چون تصویری که داره تماشا می‌شه، از دور، صدای غریبی از یک هنرپیشه‌ی هموطن رو توی فیلمی یا سریالی تلویزیونی می‌شنوم و بی که مهلت تجزیه و تحلیل به خودم بدم، فکر می‌کنم که صدای مزبور ناشی از تکاپویی در یک رختخوابه.... بعد چند ثانیه می‌گذره... من متوجه مکان و زمان صدا می‌شم! که مثلا طرف داره از درد پا ناله می‌کنه!!!!!!

فکر کنم هر هنرپیشه‌ای توی زندگی هنری خودش نیاز داره گونه‌ای از صوت رو منتشر کنه! ولی وقتی که امکان تجربه‌ی درستش براش مهیا نباشه، ناخودآگاه یه جای بی‌ربطی اون صوت رو تولید و مصرف می‌کنه

مصداق دارد صد البته برای هر کارگردانی