تهوع

تلخ نمیخوام باشم اما هستم یه چیزی بدتر تهوع رهام نمی کنه تک تک آدمها و خودم رو تهوع برانگیز می بینم هر ضعفی حالم رو به هم می زنه و به خودم فکر می کنم که یا گاهی همونطور ضعیف بودم یا هستم یا می تونم باشم

از راحت طلبی آدمها بیزارم از تلاششون برای هیچ و پوچ بیزارم
از افسردگی عصبانی می شم شادی رو غیرقابل تحمل می بینم
از جدیت متنفرم از بیخیالی چندشم میشه
از شعر بدم میاد از کلام عق می زنم
از سکوت فرار می کنم موسیقی ها احمقانه بنظر میان
از نیاز آدمها حوصله م سر می ره توی نیازهای خودم خفه می شم
از بغضم خفه می شم از فریادهای خفه ی گلوم، صدام خسته و خراشیده می شه لبهام از هم باز نمی شن گوشهام از شنیدن مدام به ستوه میان سکوت اما مثل مرگشونه مرگ اونها مثل اینه که بگن بسه بمیر اما از اینهمه پوچ اونقدر حرصی ام که نمیخوام بمیرم بیشتر دوست دارم همه زنده های مریض رو پاره پاره کنم و وقتی همه مرگ شدند بسوزونمشون تا خاکسترشون روببینم بعد که مطمئن شدم لاشه شون رو هم نمی بینم شاید اونقدر آروم بشم که بخوام بمیرم

شاید اگه واقعا چند بار حالم به هم بخوره بهتر بشم