قفل

یک هفته ست که تمام ذهنم رو این پر کرده که چقدر فرق داریم من و خ

تمام این تفاوتها رو می شه خلاصه کرد توی این که من همه دنیا رو روی دوش خودم می بینم و وزنش رو احساس می کنم و گمون می کنم همینه...همینه امانت...همینه آدم بودن... همینه زندگی کردن... جواب همه ی سوالهای تلخم رو دارم با همین سرهم می کنم که قاعده بازی اینه
اما "خ" وزن خودش رو هم انداخته سر دنیا و عجیب سبک حرکت می کنه... انگار داره پر می زنه... این که می گم هیچ وجه مثبتش منظورم نیست : از هر کسی که بتونه براش کاری انجام بده کمک می گیره... هر کسی از نظرش موظفه که خوب باشه و نه تنها خوب که مفید باشه و این رو به سادگی از هر کسی می خواد و اونچنان با اعتماد به نفس می خواد که کسی نمی تونه جواب رد بهش بده... توقع داره ... چیزی که من از هیچ کس ندارم (جز چند نفر معدود)...
هرقدر من به خودم سخت می گیرم و از خودم متوقعم و اکراه دارم از اینکه سنگینی کنم به دوش کسی، بار خودش رو سبک می کنه و به نظر من بار دیگرون رو سنگین... و خب شانسی داره (شاید هم علت انتخابهای خوبشه) که با آدمهای خوبی مواجهه که از سبک کردن بار دیگرون حتی اگه به بهای سنگین شدن بار خودشون باشه دریغی ندارن
من اینو سوء استفاده محض می دونم... متنفرم از این رفتار خ
هرقدر هم که با رضایت طرف مقابل انجام بشه
و البته تنها وجه ویژه این راحت خواستنش اینه که راحت هم و خیلی بیشتر از اونچه که باید هم تشکر می کنه...قدر می دونه... حتی اگه بهای قدردانیش و شیوه ش، کوچیک شدن خودش باشه...
من؟؟؟ وقتی از کسی انتظار لطفی نداشته باشم، چنان تشکری هم هیچوقت لازم نمی شه... وقتی هر کسی کاری رو انجام می ده که باید، من هم به رسم ادب تشکر می کنم و نه بیشتر... هر کسی کاری رو کرده که باید... و این توافق ماست برای زندگی... با هم زندگی کردن... لذتی هم توش نیست... این قرارداد ماست... امنیتی انسانی
اما انگار دنیا و آدمها روی همچین قانونی نمی چرخن... خ آدمها رو مجبور می کنه که خوب باشن و بعد لذت می بره از طعم شیرین خوب بودن آدمها اونقدر که ازشون چنان تشکری می کنه که زهر زور زحمت خوبی کردن رو برای اونها هم شیرین کنه... من کسی رو مجبور نمی کنم خوبی کنه... و کسی این روزها انگیزه ای نداره براش... بدی نکردن توافق ماست... ته این رفتار اینه که شیرینی نیست توی کام کسی...
مشکل من البته با خوبی کردن نیست... با اجبار مردم به اونه... با خواستن
سعی می کنم خوب باشم و باور دارم که اگرچه خوبی فی نفسه برام آرامش بخشه، اما معادله ها رو هم ساده تر می کنه و جواب گرفتن رو سریعتر
اما نخواستم... نه از آدم نه حتی...
جرات نکردم چیزی رو بخوام به اصرار... و نمی تونم نخوام... انگار وایسی و زل بزنی توی چشای کسی و بدونی که می دونه و بدونی که می فهمه و مطمئن باشی که می تونه... دیگه چطور می تونی بخوای؟؟ فکر می کنی لابد نباید... و همینطور بی حرف زل می زنی و حرفی نمی زنی و نمی تونی نگاه نکنی و نخوای

انگار قفلی که به زبونت خورده، خورده باشه به تموم زندگیت...
بی حرف تو، کسی هم حرفی نمی زنه
تا ابد هم انگار





نمی دونم این می تونه توجیهی باشه برای اینکه یه شب بیقراری "خ" با صبحی تموم می شه که وقتی ایمیل خاصی رو با بسم اله و صلوات باز می کنه همون چیز بعیدی رو بخونه که می خواد ... ولی بلاتکلیفی من هرروز به یه بهانه ای و امروز صبح هم با یه ایمیل غیرمنتظره ناخوشایند، بدتر بشه
انگار قفلی خورده باشه به تموم زندگیت

پ.ن: این نوشته هیچ ربطی به خ نداره در واقع... درد خودم هستم! که اگه شبیه خ بودم بهتر بود برام؟