No Tricks

توی زندگی روزمره‌ای که توش مدام می‌آی، می‌مونی، می‌ری، گاهی می‌بینی درست وقتی می‌خوای راه بیفتی و بگذری (یا دیگه بمونی)، یه اتفاقی موندنی‌ت (یا رفتنی‌ت) می‌کنه... همین اتفاقای دم آخر، آدمو به این خیال می‌ندازن که شاید اگه بره وقوع یه اتفاق خواستنی، مهلتی و ضرب‌الاجلی معلوم کنی، بشه به اون لحظه‌ی آخرش امید بست... بعد با خودت قرار می‌ذاری: فقط 5 دقیقه دیگه صبر می‌کنم... یه روز دیگه... یه ماه... یه سال... گاهی هم این کارو می کنی، چون دیگه نمی‌تونی امید ببندی و تحمل کنی... فقط می‌خوای تحملت رو کِش بدی
اما تقریباً همیشه بی‌فایده‌ست... همیشه اتفاق با اراده‌ی تو بازی می‌کنه و می‌بَره... مهلت تموم می‌شه و تو که به خودت قول دادی از مرزی که کشیدی بگذری، می‌گذری... همه‌ي سهم احتمالی خودت رو از اتفاق کنسل می‌کنی... و درست اونوقته که اتفاق می‌افته... پوزخند می‌زنی به زرنگی‌ای که هیچوقت فایده نکرده برات... بعد تصمیم می‌گیری خیلی حساب‌شده بهش ببازی، طوری‌که یه جورایی هم بُرده باشی... فکر می‌کنی این دیگه زرنگی نیست... اما ته ذهنت فکر می‌کنی خیلی زرنگتری... خب... بدتر می‌بازی
فقط انگار یه راه هست
کِش دادن انتظار... اِنقدر که اگه قراره درهرحال ببازی، به زندگی هم فرصت ندی ازت ببره و از پشت سر بخنده بهت...

اما بعیده که من انقدر تحمل داشته باشم که برای همیشه بازنده‌ی مسلم باشم... ترجیح می‌دم بگذرم و بازنده‌ی مغروری باشم که به خودش می‌گه ارزش هر اتفاقی به اینه که توی تاریخ مصرفش بیفته!