خنده

کنار راهم اما مسافر نه... نگاه نمی خرم اما نگاه می کنم
...که تاکجا خراشیده می شوم از رد هر نگاه
بخند و بگو باز بغض داری دختر
:و من پرم از طنین و آهنگ هزاران خنده
جوانکی که تن سایید و گذر کرد
دخترکی که به بازوی مردکی آویز شده بود و با چشمهاش هم
و مردکی که یقین کرده بود مهمانم
و مردکی که سوال کرده بود فراموش کرده ام برداشتن عینک را
...و مردکی که
...نه
نه...سوار این واژه ها و وزنهای کرخت و سنگین نمی شود حرفم... بغضم

بغض دارم دختر

و همچنان که در تحرک رانهایش می رفت

گوئی بکارت رویای پرشکوه مرا

با خود بسوی بستر شب می برد